به سوی تحول1

عمده مشکلات انسان ناشی از این مسئله است که با یک ذهن از قبل شکل گرفته و کهنه می‌خواهد دنیایی که روز به روز درحال تغییر و نوشدن است را تفسیر و معنی کند.

بخش مهمی از دنیای هر انسانی خودش و دیگران است و انسان با معنا کردن خودش و دیگران است که ارتباطش را با خود و دیگران تعریف می کند.

وقتی شخصی خود و دیـگران را با ذهن ثابت و از قبل تعریف شده می‌بیند، طبیعی است که در ارتباط با خودش و دیگران دچار مشکل می شود.

اینجاست که پـویایی و زیبایی زندگی فدا می‌شود و مجموعه ای از باورهای آزمون نشده جای این پویایی و زیبایی را می گیرند.

اما مشکل انسان تنها این نیست که جهانی پویا و دائم در حال تغییر را ایستا و ثابت و کهنه می بیند، بلکه مشکل بزرگ‌تر انسان این است که می‌خواهد دنیا را به قد و قامت ذهن بستۀ خود درآورد و ایمانی راسخ دارد که واقعیت همین چهارچوب های بسته و کهنه ذهن اوست، در نتیجه انسان دیگر نمی تواند جهان را آنگونه که هست ببیند بلکه فقط آنچه را که دوست دارد می بیند.

سازمان‌ و مجموعه ها نیز از این امر مستثنی نیستند.

این ذهنِ رهبران، مدیران و کارکنان یک مجموعه و سازمان است که ارتباطات درونی و همچنین ارتباطات سازمان  ومجموعه با جهان پیرامون را شکل می دهد.

اگر نمایندگان، مدیران و کارکنان مجموعه و یا سازمان نتوانند خودشان، دیگران و جهان را آنگونه که هست ببینند، در نتیجه ارتباط آنها با واقعیت محدود یا کاملا قطع شده، خواهد بود و لذا قادر نخواهند بود سازمانی پویا و اثرگذار خلق کنند.

معضل انـسان تنها یک راه حل دارد که همانا شناخت این باورها و چـهارچوب های تثبیت شده از طریق کشف خود و تلاش برای رهـایی از سلطه آنهاسـت.

این کشف، انسان را به سمت تحـوّلی باورنکردنی می‌برد، تحولی که زندگی را اثربخش و پویا کرده و تجربه تسلّط بر خود و زندگی را برای هر کسی به ارمغان می آورد.

واقعیت این است که انسان تا زمانیکه این تحول را تجـربه نکند در تمام موقعیت های زندگی با فرافکنی به دنبال مقـصّر مشکـلات خـود خواهد بود، بدون اینـکه بتـواند کوچـکتـرین نـگاهی بـه خـود داشته باشد.

"به سوی تحول" فضای لازم برای کشف را برای هوادارن و شرکت کنندگان یک مجموعه فراهم می‌آورد و تلاش می‌کند پس از آشناکردن اجتماع با ریشه‌های مشکلات، راهکارهایی برای حرکت به سوی تحول را نیز ارائه دهد.